Drodzy Siostry i Bracia, uczestniczący we Mszy św. w święto Ofiarowania Pańskiego,
Drodzy Siostry i Bracia, należący do stanu życia konsekrowanego w Kościele: w formie wspólnotowej [w zakonach, zgromadzeniach, stowarzyszeniach, instytutach], lub w formach indywidualnych – odradzających się w Kościele [dziewic konsekrowanych, wdów błogosławionych oraz pustelnic],
Maryja i Józef przyszli z mającym 40 dni dzieckiem, z Jezusem, do świątyni w Jerozolimie, aby wypełnić obrzędy religijne i prawo Mojżesza. Małego Jezusa, pierworodnego syna, zgodnie ze zwyczajem ofiarowano Bogu. Był to gest uznania władzy Bożej nad naszym życiem, nad życiem ludzi. Pan Bóg daje życie ludziom przy współudziale rodziców. W przypadku Jezusa było to jeszcze bardziej wyraźne. To On jest Ojcem Jezusa. Nie był nim ani szlachetny Józef, ani inny mężczyzna.
Każdy człowiek, każda osoba, należą przede wszystkim do Boga, o wiele bardziej aniżeli do ludzi i do świata. Każdy człowiek jest bowiem mikrokosmosem, światem w sobie, kimś niepowtarzalnym. Kimś, kogo Pan Bóg powołuje do istnienia, komu pozwala zaistnieć, pomimo rozmaitych trudności, nieraz złych medycznych rokowań, obciążeń i wad genetycznych lub nabytych w łonie matki.
*
Jezus w czterdziestym dniu życia został przedstawiony symbolicznie Najwyższemu, ofiarowany Mu. Dziecko jest bowiem dobrem, które należy do rodziny, do określonego narodu, czy państwa [jako obywatel], ale przede wszystkim należy do Boga Stwórcy.
Życie konsekrowane stanowi charyzmatyczny wymiaru Kościoła. Jest darem dla Kościoła i świata. Wiąże się również z osobistym powołaniem, wezwaniem Bożym, a nieraz nawet z wyraźnym przynagleniem.
Charyzmat założycieli został w zgromadzeniach osznurowany prawem wspólnoty [konstytucje, statuty, zwyczajniki itp.]. Wymaga tego natura życia społecznego, ład wewnętrzny wspólnoty. Trzeba jednak zastanowić się: jak ma się charyzmat do ustanawianego przez społeczność prawa. Czy prawo to, jest jeszcze aktualne, czy zwyczaje nie stały się martwymi, a przede wszystkim jaka jest hierarchia praw we wspólnocie i czy jest respektowana?
Stolica Apostolska, a także Kościoły partykularne zdają sobie sprawę z wartości życia konsekrowanego i z dobrodziejstwa, jakim jest obecność konsekrowanych. Chodzi tu o pielęgnowanie przez konsekrowane i konsekrowanych modlitwy, o naturalne szkoły czy ogniska modlitwy, odpowiadające konkretnemu charyzmatowi. Chodzi również o działalność misyjną konsekrowanych, charytatywną, opiekuńczą, wychowawczą i edukacyjną.
Dziś życie konsekrowane, tak jak i stan kapłański, doświadcza pewnego kryzysu. Przestaje być ruchem masowym, a staje się bardziej elitarnym. Różne są przyczyny tego stanu rzeczy. Nie trzeba jednak płakać za przeszłością i narzekać na teraźniejszość. Trzeba podjąć wezwanie współczesności i rozeznawać, co jest zamysłem Bożym na obecną chwilę, co należy do nas, co winniśmy dać z siebie ludowi Bożemu.
Uroczystość Ofiarowania Pańskiego w naszej tradycji ludowej nosi nazwę święta Matki Bożej Gromnicznej. Pobłogosławione w tym dniu świece stawiano w oknach w czasie burzy, oraz dawano w ręce umierającym, gdy gasło światło ich życia na ziemi.
Starzec Symeon nazwał kiedyś Jezusa światłem dla Izraela i pogan tj. dla wszystkich narodów. Rzeczywiście Jezus Chrystus jest światłem naszego życia.